นิยายsoul eater ปาฏิหาริย์ความรักของ2เรา soul x maka

ข้อมูลเบื้องต้น

      สวัสดีชาวเด็กดี และแฟนคลับsoul eater ทั้งหลาย
นิยายเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่2ของเราแล้ว ก็ลองอ่านดู 
    เรื่องเเรกเป็นตอนยาว ชื่อเรื่อง นิยายsoul eater ถ้าฉันเป็นปีศาจเธอจะรักฉันไหม (http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1138439)  
    ลองเข้าไปอ่านดูนะ
    ตัวละครหลัก
  1.มากะ อัลบาร์น

   2.โซล อีทเตอร์ อีแวนส์

   งั้นเริ่มเนื้อเรื่องเลยนะ

เนื้อเรื่อง

ตอนนั้นที่โรงพยาบาลของชิบุเซ็น

พยาบาล:เร็วเข้าอาการสาหัสมากเลย

     เสียงรถเข็นคนป่วยเข้าห้องICU ดังมาตั้งแต่หน้าโรงพยาบาล

   พอหญิงสาวที่บาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้เข้าห้องICUไปก็เหลือแต่พวกเพื่อนๆของเธอที่รอคอยให้เธอออกมาอย่างปลอดภัย

    เวลาผ่านไป

หมอ:คือใครเป็นญาติของคุณมากะ อัลบาร์นครับ

โซล:ผมฮะ

หมอ:ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ พวกเราช่วยเต็มที่แล้ว

โซล:ไม่นะ

สึบากิ:มากะจัง

      เพื่อนของมากะ อัลบาร์นเริ่มมีน้ำตาออกมาทีล่ะเล็กทีล่ะน้อย

   2วันผ่านมา

    ณ สุสานเกียรติยศของเดธซิตี้

     ชิบุเซ็นได้จัดงานศพอย่างยิ่งใหญ่เพื่อระลึกถึงสิ่งที่มากะ อัลบาร์นได้ทำเอาไว้

สปิริต:แง แง มากะ มากะ อย่าจากป๋ะป๋าไปเลยนะ มากะจ้า

แบล็ค:ไม่อย่างเชื่อเลยว่ายัยนั้นจะตายเร็วขนาดนี้

สึบากิ:มากะจัง ฮือ

คิด:มากะ

ริส:มากะจัง

แพตตี้:แง แง มากะจัง

โซล:มากะ 

      บรรยากาศงานศพดูไม่เต็มใจที่จะให้มากะ อัลบาร์นนั้นตาย ใช่เธอตายก่อนวัยอันควร หลังจากการต่อสู้กับคิชิน

บาทหลวง:งั้นเริ่มฝั่งได้แล้วครับ

โซล:ไม่นะ มากะ

      และในระหว่างที่ทำพิธี ฝนที่ดูเหมือนว่าจะร้องไห้ตามชาวเมืองเดธชิตี้ ก็ตกลงมาอย่างหนัก

    หลังจากเสร็จงานศพ

แบล็ค:โซลนายยังไม่กลับเหรอ

โซล:ฉันอยากอยู่ที่นี่อีกหน่อยน่ะ

คิด:งั้นพวกเรากลับก่อนนะ

โซล:อืม

      แล้วพวกคิดก็จากไป

    ทางด้านคิด

สึบากิ:ในหมู่คนที่มางานศพนะฉันสงสารโซลคุงมากที่สุดเลย

ริส:ฉันเห็นด้วยเลยนะสึบากิจัง

คิด:เจ้านั้นต้องหาคู่หูใหม่น่ะสิ

แบล็ค:อย่างเจ้านั้นหาไม่ยากหรอก หนุ่มที่ดังที่สุดในโรงเรียนอย่างหมอนั้นน่ะ ฉันว่านะพวกคนที่อยากให้โซลเป็นคู่หู มันยังจะดีใจที่มากะตายซะมากกว่า

สึบากิ:นั้นสินะ

    กลับมาทางโซล

   [soul say]

     มากะ

“นี่ตาบ้าเก็บห้องเดี๋ยวนี่นะ  ตาโซลคนบ้า   มาคูลด้วยกันนะ  ไหนบอกว่าจะเป็นผู้ชายที่คูลไงเล่า  นี่มีอะไรก็มาปรึกษาฉันได้นะ นี่ฉันเป็นคู่หูที่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ โซล โซล โซล”

   เสียงพวกนี่มันเข้ามาให้หัวผมไม่หยุด  มากะเธอตายแล้วจริงๆ

    จบsoul say

    2-3วันต่อมา

ยมทูต:โซลคุงเธอไม่คิดจะหาคู่หูใหม่งั้นเหรอ

โซล:ฮะ

ยมทูต:แล้วจะสู้ไหวแน่นะ

โซล:ฮะ

ยมทูต:งั้นตกลง

     สักพักหนึ่ง

ผู้หญิงคนหนึ่ง:โซลคุงมาเป็นคู่หูของฉันเถอะนะ

โซล:เสียใจฉันไม่เอาหรอก

ผู้หญิงคนหนึ่ง:โซลคุง เดี๋ยวสิ โซลคุง

โซล:(คนที่100)

    จากคนที่มาขอโซลเป็นคู่หูก็ปาเข้าไป100คนแล้ว  ซึ่งทุกครั้งผลคือ ปฏิเสธ

   เย็นของวันหนึ่ง ไม่สิทุกๆเย็น

           ณ สุสานเกียรติยศของเดธซิตี้

   โซลอีสเตอร์ ได้นำดอกกุหลาบที่มากะ อัลบาร์นชอบมาวางไว้หน้าหลุมศพทุกวัน วันล่ะช่อ  และเป็นช่อที่ราคาแพงที่สุดในเมือง

  และตอนนั้นก็มีเสียงรถมาจากไหนก็ไม่รู้จอดที่หน้าสุสานเกียรติยศของเดธซิตี้ เป็นรถลีมูซีนสีดำ  และคนมีคนลงจากรถมา คนที่ลงมาคือ เวลล์ อีแวนส์

เวลล์:โซล

โซล:มีไร

เวลล์:กลับบ้านเถอะทุกคนรอนายอยู่นะ

โซล:ไม่กลับ

เวลล์:นายจะอยู่ที่นี่อีกทำไมในเมื่อคู่หูนายน่ะตายไปแล้ว

โซล:ฉันอยากอยู่ให้ใกล้เธอมากที่สุด

เวลล์:เฮ้อ พูดไปก็เปล่าประโยชน์สินะ เข้าใจแล้ว งั้นฉันไปล่ะ

    แล้วชายหนุ่มก็จากไป

โซล:มากะ ฉันอยากให้เธอกลับมาอยู่กับฉันจัง

    พอชายหนุ่มพูดจบเขาก็เดินกลับบ้าน

    ที่บ้าน

    พอเขาถึงบ้าน(หลังเดิม)ที่เคยอยู่กับมากะ และแมวหนึ่งตัว  ซึ่งมากะได้ตายไปแล้ว และ  แมวตัวนั้นหลังจากที่ช่วยชาวเมืองไว้ เวทมนตร์เลยเสื่อมแล้วก็ตายลง จนตอนนี้เหลือแค่เขาคนเดียว เขาเริ่มไปทำอาหารเย็น พอกินเสร็จก็ไปอาบน้ำแล้วก็ขึ้นไปที่ห้องของมากะ แล้วนอนลงบนเตียงของเธอ  ระหว่างที่นอนลงบนเตียงมีคำพูดที่วนอยู่บนหัวของเขาตลอดว่า “ตาบ้านี่เตียงฉันนะ” ตลอด

โซล:มากะ

    เขาหยิบหมอนข้างมากอด พร้อมกับร้องไห้จนหมอนส่วนหนึ่งเปียก และเขาก็หลบไป

      6-7เดือนต่อมา

     โซลเริ่มใช้ชีวิตได้อย่างปกติ และมันเปลี่ยนไปก็แค่ทุกเย็นเขาจะซื้อช่อดอกกุหลาบที่แพงที่สุดในเดธซิตี้ไปวางหน้าหลุมศพของผู้ใช้ของเขาทุกวัน ทุกวัน จนมาถึงวันหนึ่ง

     ขณะที่เขากำลังเดินไปโรงเรียนในตอนเช้า เขาเดินไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า

หญิงสาว:โอ๊ย

โซล:ขอโทษครับ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม คะ…..

     ชายหนุ่มถึงกับตกใจเมื่อ  หน้าตาของผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับผู้ใช้ของเขาเลย

หญิงสาว:ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอตัวนะค่ะ

     ผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งต่อไป

      โซลคิดอย่างเดียวได้ว่า ตัวเองมันบ้ามองคนอื่นเป็นมากะไปได้ เดี๋ยวมากะก็โกธรพอดี เรามันบ้า  แล้วเขาก็เดินต่อไป

    ทางด้านผู้หญิงคนนั้น

    ผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปที่โรงเรียนชิบุเซ็นแล้ววิ่งไปหาท่านยมทูต

หญิงสาว;ท่านยมทูตค่ะ ฉันกลับมาแล้วค่ะ

     และเมื่อเวลาผ่านไป เมื่อหญิงสาวออกจากห้องของท่านยมทูต ก็เดินไปที่สุสานเกียรติยศของเดธซิตี้ และเดินไปหยุดที่หน้าหลุมศพหนึ่ง

หญิงสาว:เล่นแบบนี้เลยเหรอค่ะ

   หลังจากนั้นหญิงสาวก็เดินออกจากสุสานเกียรติยศของเดธซิตี้ไป

   ทางด้านชายหนุ่ม

   เขากำลังเดินไปที่สุสานเกียรติยศของเดธซิตี้เหมือนกับทุกๆวัน แต่วันนี้เขาแปลกใจมาเมื่อมีดอกไม้หนึ่งช่อซึ่งเป็นช่อดอกกุหลาบที่ผู้ใช้ของเขาชอบ และเป็นช่อที่แพงที่สุดอีกด้วย เขาเลยวางช่อของเขาลง พอตอนกำลังจะกลับ

โซล:ขอโทษนะครับ พอดีว่าเห็นใครถือช่อดอกไม้ไปวางที่หน้าหลุมศพของมากะ อัลบาร์นไหมครับ

คนเฝ้า:อืม จะว่าไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเขามาอยู่นะ

    ตอนนั้นสมองเขาเริ่มจุดประกายความคิดออกมาได้ว่า หญิงคนนั้นเป็นใคร ปกตินอกจากเขาก็ไม่มีใครมาให้ช่อดอกไม้กับเธอแล้ว นอกจากว่าทุกวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันเกิดของเธอ พวกเพื่อนๆของเขาจะเอามาให้ช่อหนึ่ง แต่วันนี้เป็นวันจันทร์ มันก็ไม่น่าใช่เพื่อนของเขา

     เขาเลยเดินออกจากสุสานเกียรติยศของเดธซิตี้ แล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน และเมื่อถึงบ้านเขาก็นั่งทานอาหารเย็น และตอนนั้นก็มีคนมาเคาะประตูบ้านของเขา พอเขาได้ยินเขาก็เลยเดินไปต้อนรับ และเมื่อเปิดออกมาก็ เจอหญิงสาวคนหนึ่ง

หญิงสาว:อืม ขอโทษที่มารบกวนนะค่ะ

     หญิงสาวคนนั้นทำให้เขาแปลกใจเพราะหญิงสาวคนนั้นเป็นคนที่เขาเดินชนเมื่อเช้านี้

หญิงสาว:คือว่า ที่นี่มีคนชื่อ โซล อีทเตอร์ไหมค่ะ

โซล:ครับผมเอง

     หญิงสาวเริ่มมองชายหนุ่ม และเริ่มมองข้างในบ้าน

โซล:คือคุณมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ

หญิงสาว:ค่ะคือฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน่ะค่ะ

โซล:งั้นเชิญด้านในก่อนเลยล่ะกัน

หญิงสาว:ขอบคุณค่ะ

      หญิงสาวเดินไปนั่งที่ห้องรับแขก  และโซลก็เอาชามาต้อนรับ

หญิงสาว;คือว่า ชานี่คุณทำเองเหรอค่ะ

โซล:ครับ ผู้ใช้ผมสอนน่ะ   ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรจะคุยเหรอครับ

หญิงสาว:คือว่า ฉันถามหน่อยนะค่ะ คุณจำมากะ อัลบาร์นได้ไหมค่ะ

     ชื่อนั้นทำให้โซลตกใจ เพราะเป็นชื่อที่เขาได้ยินบ่อยมา และร้องไห้ให้เธอทุกวัน

โซล:ได้สิ เขาเป็นผู้ใช้ของผมนะ

หญิงสาว:ถ้าฉันบอกว่าฉันคือมากะ อัลบาร์นคุณจะว่ายังไง

     โซลพอได้ยินอย่างนั้นในใจเขา เขารู้สิโกธรที่เอาชื่อ ผู้ใช้ของเขามาล้อเล่น

โซล:นี่คุณไม่ตลกเลยนะ

หญิงสาว:ฉันก็ไม่ตลกเช่นกันค่ะ

โซล:มากะ อัลบาร์น ตายไปตั้งนานแล้ว ไม่มีทางที่จะมีชีวิตอยู่ได่หรอกน่า คุณน่ะอย่ามาหลอกผม ผมไม่เชื่อหรอก

หญิงสาว:นายก็เป็นแบบนี้ทุกทีนั้นแหละน่า ไม่ฟังชาวบ้านเขาแล้วก็มาเสียใจที่หลังทุกครั้งเลย ตั้งแต่วันที่ฉันขอให้นายเล่นเปียโนให้ฟังครั้งแรก จนถึงตอนที่ฉันต้องจากนายไป นายก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย

     หญิงสาวเริ่มหมดความอดทน เพราะโซลบอกว่าเธอตายไปแล้ว

โซล:แล้วเธอมีหลักฐานอะไรไหมล่ะที่บอกได้ว่าเธอคือ มากะ อัลบาร์นน่ะ

หญิงสาว:มีสิ ฉันจะแสดงให้ดู

    หญิงสาวจับมือของโซลไว้

หญิงสาว:เวทส่งความทรงจำ

   [soul say]

   ตอนนั้นมีความทรงจำแปลกๆเข้ามาในหัวของผม และภาพที่ผมเห็นแต่ล่ะภาพคือ ภาพของผมและสิ่งที่ผกับมากะเคยเจอมา ไม่ว่าจะเป็นคิชินตัวสุดท้าย แบร์ สึบากิ แบล็คสตาร์ คิด ริส แพตตี้ ท่านยมทูต เดธไซต์ และคนอื่นๆ  และภาพที่มากะตาย

   ในความทรงจำอันนั้น

   เป็นภาพที่มากะเข้าICU อยู่

หมอ:การช่วยชีวิตเสร็จสิ้น

ยมทูต:มากะจัง

มากะ:ท่านยมทูตค่ะ หนูเห็นภาพคุณแม่ค่ะ

ยมทูต:อืม

มากะ:แม่ของหนูเป็นแม่มดใช่ไหมค่ะ  อย่าปิดหนูต่อไปเลย

ยมทูต:ใช่จ้ะ แม่ของมากะจังน่ะเป็นลูกของแม่มดอาวุโส

มากะ:งั้นเหรอค่ะ  ท่านยมทูตค่ะ

ยมทูต:จ้ะ

มากะ:ช่วยหนูอย่างหนึ่งได้ไหมค่ะ

ยมทูต:ว่ามา

มากะ:ช่วยบอกพวกโซลว่าหนูตายแล้วทีค่ะ

ยมทูต:ไม่ได้หรอกนะมากะจัง

มากะ:ขอร้องล่ะค่ะ

ยมทูต:แล้วชีวิตที่เหลือล่ะ

มากะ:หนูจะลองไปโลกแม่มดดูค่ะ หนูจะลองไปหาท่านแม่ดู 

ยมทูต:มากะจังเธอไม่ใช่แม่มดไปไม่ได้หรอกนะ

มากะ:แล้วหนูก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นแม่มดตอนที่สู้กับคิชินน่ะค่ะ หลังจากอัดคิชินไปแล้วในมีพลังบางอย่างอยู่ พอหนูหลับไปหนูก็เห็นภาพว่าตอนเด็กๆหนูใช้เวทมนตร์ได้ เพราะฉะนั้นขอร้องล่ะค่ะ

ยมทูต:งั้นก็ได้ แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไรเหรอ

มากะ:6-7เดือนหน้าค่ะ

ยมทูต:งั้นคุณหมอฝากผลไปบอกพวกโวลคุงทีนะ

หมอ:เข้าใจแล้วครับ

มากะ:งั้นหนูไปแล้วนะค่ะ

ยมทูต:โชคดีนะ

    กลับมาโลกความจริง

  ผมไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย

มากะ:ทีนี่เชื่อยังล่ะ

โซล:มากะ

มากะ:เฮ้ย

โซล:มากะเธอกลับมาหาฉันแล้ว มากะ

มากะ:โซล ฉันก็คิดถึงนายนะ

    ผมเลยชักปากของเธอมาประกบกับของผม  แล้วก็ถอดออก

โซล:ฉันรักเธอนะมากะ เป็นแฟนกันนะ

มากะ:ขอช้ามากนะตาบ้า

   มากะก็จูบผมคืนมา 

   วันรุ่งขึ้น

แมรี่:วันนี้มีนักเรียนใหม่มานะ เข้ามาได้

มากะ:ค่ะ ฉันมากะ อัลบาร์น  ขอฝากตัวด้วยค่ะ

   ทุกคนในห้องใบ้รับประทานกันเลย

แบล็ค:ผีหลอก เธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ

โซล:นี่แบล็คสตาร์อย่าแช่งแฟนฉันแบบนั้นสิ

หมด:แฟนเหรอ

มากะ:ตาบ้าจะบอกชาวบ้านทำไมเนี่ย

โซล:ความสุขฉัน

มากะ:มากะช้อป

โซล:แอ็ก

หมด:มากะ/มากะจัง

    ทุกคนในเดธซิตี้เฉลิมฉลองกันอย่างหนัก ที่มากะ อัลบาร์น ยังไม่ตาย และเงื่อนไขการฆ่าแม่มดก็ไม่มีผลต่อมากะด้วย  และโซลกับมากะก็อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป

    จบแล้ว
   ขอบใจที่อ่านนะ